Donald Winnicott był znanym angielskim psychiatrą, psychoanalitykiem i pediatrą, który opracował interesującą teorię na ten temat osobowość .
Współpracował ze słynnym psychoanalitykiem Melanie Klein nawet w leczeniu jednego ze swoich dzieci. Był prezesem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego i słynnym myślicielem XX wieku.
To właśnie w zabawie i tylko podczas zabawy indywidualne dziecko lub dorosły może wykazać się kreatywnością i wykorzystać całą swoją osobowość. Tylko będąc kreatywnym, jednostka odkrywa siebie.
-Donalda Winnicotta
Jednym z jego najciekawszych osiągnięć jest z pewnością teoria fałszywe ja lub fałszywa teoria wiedzy wraz z koncepcjami wystarczająco dobrej matki i zwykle oddanej matki. Podobnie jego koncepcja obiektu przejściowego została przejęta przez wiele nurtów psychologicznych.
Relacja matki i dziecka według Winnicotta
Zgodne z myśleniem innych psychoanalityków Winnicott utrzymuje, że w pierwszym roku życia matka i noworodek stanowią jedną całość. Nie można uważać dziecka za jednostkę odrębną od matki. Stanowią one nierozerwalną jedność psychiczną.
Winnicott definiuje matkę jako pierwsze środowisko, w jakim żyje człowiek. Absolutna podstawa jego późniejszego rozwoju. Szczególnie w pierwszych miesiącach życia można śmiało powiedzieć, że mama jest całym światem dziecka. Dla niego świat jest synonimem matki.
O tym Winnicott wprowadza koncepcję wystarczająco dobrej matki, która w sposób spontaniczny i szczery poświęca dziecku odpowiednią uwagę. prawdziwe ja (Naprawdę wiem).
Naraz zwykle oddana matka to ta, która rozwija nadmierne przywiązanie lub nadopiekuńczość w stronę syna . Nie jest w stanie zareagować na spontaniczne przejawy dziecka, ożywiając fałszywe ja (nieprawda, wiem).
Winnicott i fałszywe ja
Matka jest jak lustro dla dziecka. Dziecko ma wizję siebie, która odpowiada temu, jak widzi go jego matka. Naucz się identyfikować z człowiekiem poprzez jego postać. Dziecko stopniowo oddziela się od matki, a ona musi się po prostu przystosować do tej zmiany.
Dziecko zacznie wykonywać spontaniczne gesty, które są częścią jego indywidualności. Jeśli matka z radością przyjmie te gesty, dziecko poczuje, że jest prawdziwe. Jeśli jednak te gesty zostaną zignorowane, dziecko doświadcza poczucia nierzeczywistości.
Kiedy zanika ta interakcja między matką a matką syn następuje to, co Winnicott nazywa przerwaniem ciągłości egzystencjalnej. Mówiąc najprościej, jest to nagłe przerwanie spontanicznego procesu rozwoju dziecka. Stąd właśnie wzięło się pochodzenie fałszywe ja fałszywe widzenie.
Winnicott podkreśla, że w tym przypadku jest tak, jakby dziecko stało się własną matką. To oznacza, że zaczyna ukrywać swoje prawdziwe ja, aby się chronić. Zaczyna pokazywać tylko to, co chce, że tak powiem, widzieć jego matka. Zmienia się w kogoś, kim tak naprawdę nie jest.
Skutki fałszywego ja
Istnieją różne poziomy zafałszowania siebie. Na najniższym poziomie znajdują się ci, którzy przyjmują uprzejmą postawę i dostosowują się
Według Winnicotta we wszystkich poważnych patologiach psychicznych istnieje element powiązany z fałszywym ja. W takich przypadkach osoba zużywa całą swoją energię na tworzenie i utrzymywanie fałszywego „ja”, aby móc stawić czoła światu, który jest postrzegany jako nieprzewidywalny i niewiarygodny.
Winnicott to stwierdza większość wysiłków osoby o bardzo silnym fałszywym ja jest zorientowana na intelektualizację rzeczywistości. Ci ludzie mają tendencję do przekształcania rzeczywistości w przedmiot rozumu, a nie emocji, uczuć i aktów twórczych. Kiedy intelektualizacja zakończy się sukcesem, jednostka jest w końcu postrzegana jako normalna. Nie żyje jednak tak, jakby było swoim, lecz postrzega je jako coś obcego.
Nie potrafi cieszyć się ze swoich sukcesów ani być doceniony, nawet jeśli tak naprawdę jest. się i ze światem. Jego prawdziwe ja pozostaje ograniczone, fantazjując i doświadczając złego samopoczucia, którego nigdy nie będzie w stanie naprawdę zrozumieć.
