Uogólnione zaburzenie lękowe

Wszyscy w ten czy inny sposób znamy pojęcie lęku. Wiemy, że na każdego człowieka wpływa to inaczej i że wiążą się z nim różne zaburzenia. Jednym z nich jest uogólnione zaburzenie lękowe . W DSM-5 Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych Lęk jest definiowany na różne sposoby. Wśród nich znajdujemy uogólnione zaburzenie lękowe, czyli GAD.

Zaburzenie to charakteryzuje się obecnością nadmiernego i uporczywego niepokoju i zmartwień, które są trudne do kontrolowania przez osobę cierpiącą w związku ze zdarzeniami lub czynnościami związanymi z trzema lub więcej objawami fizjologicznego nadmiernego pobudzenia. Do diagnostyki GAD niepokój lub zmartwienie muszą pojawiać się niemal codziennie przez co najmniej 6 miesięcy .

Ewolucja uogólnionego zaburzenia lękowego (GAD)

DAG został początkowo wprowadzony jako Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM-III APA 1980). Jednakże stosowano ją raczej jako diagnozę szczątkową u osób, które nie spełniają kryteriów diagnostycznych innych zaburzeń lękowych (1).

W publikacji DSM-III-R DAG zdefiniowano jako chroniczny i wszechobecny problem (2). Później w publikacji DSM-IV-TR DAG został wskazany jako nadmierny niepokój i zmartwienie występujące przez większość dni przez co najmniej sześć miesięcy, związane z różnymi wydarzeniami i czynnościami .

Zmartwienie powoduje niepokój i/lub pogorszenie funkcjonowania i wiąże się z co najmniej trzema z poniższych:

• Niepokój, napięcie lub nerwowość.
Łatwy zmęczenie.
• Trudności z koncentracją lub zaniki pamięci.
• Drażliwość.
Napięcie mięśni.
• Zmiany snu.

Terapia lekowa i terapia poznawczo-behawioralne (TCC) wydają się być skuteczne w leczeniu GAD (3 4 5). W przypadku tego zaburzenia leki mogą skutecznie łagodzić objawy lęku. Nie wydaje się jednak, aby miały one znaczący wpływ na niepokój będący cechą charakterystyczną GAD (3).

Teoretyczne modele referencyjne dla uogólnionego zaburzenia lękowego

Model unikania zmartwień i DAG (MEP)

Model unikania zmartwień i DAG (6) opierają się na dwuczynnikowej teorii strachu Mowrera (1974). Model ten z kolei wywodzi się z modelu przetwarzania emocjonalnego Foa i Kozaka (7 8).

Poseł do Parlamentu Europejskiego definiuje martwienie się jako werbalne działanie językowe oparte na myślach (9), które hamuje doświadczane obrazy mentalne i związane z nimi pobudzenie somatyczne i emocjonalne. To hamowanie doświadczeń somatycznych i emocjonalnych pozwala uniknąć emocjonalnego przetwarzania strach co jest teoretycznie niezbędne do właściwej adaptacji i wyginięcia (7).

Model nietolerancji niepewności (MII).

Zgodnie z modelem nietolerancji niepewności (MII). Osoby z GAD uważają sytuacje niepewności lub niejednoznaczności za stresujące i uciążliwe oraz doświadczają chronicznego zmartwienia w odpowiedzi na takie sytuacje. (10)

Osoby te uważają, że zmartwienie służy im lub pomaga skuteczniej radzić sobie ze zdarzeniami, których się obawiają, lub zapobiegać ich wystąpieniu (11 12). To zmartwienie wraz z towarzyszącym mu uczuciem niepokoju prowadzi do negatywnego podejścia do problemu i unikania poznawczego, które wzmacnia zmartwienie.

W szczególności osoby, które utrzymują negatywne podejście do problemu : (10)

• Prezentują A brak zaufania w ich umiejętności rozwiązywania problemów.
• Postrzegają problemy jako zagrożenie.
• Czują się sfrustrowani, gdy stają przed problemem.
• Ja jestem pesymiści na temat wyników wysiłków mających na celu rozwiązanie problemu.

Te myśli tylko pogłębiają zmartwienia i niepokój (10).

Model metapoznawczy (MMC)

Model metapoznawczy Wellsa (MMC) zakłada, że ​​osoby z GAD doświadczają dwóch typów zmartwień: typu 1 i typu 2. Martwienie się typu 1 dotyczy wszelkich obaw związanych ze zdarzeniami pozapoznawczymi, takimi jak sytuacje zewnętrzne lub objawy fizyczne (Wells 2005).

Według Wellsa osoby z GAD martwią się obawami typu 1. Obawiają się, że niepokój wymknie się spod kontroli i może być z natury niebezpieczny. Wells nazywa to martwieniem się o zmartwienie (tj. meta-zmartwieniem). Martwienie się typu 2 .

Martwienie się typu 2 wiąże się z szeregiem nieskutecznych strategii mających na celu unikanie zmartwień poprzez próby kontrolowania zachowań, myśli i/lub emocji. (10)

Model deregulacji emocji

Model deregulacji emocji (MDE). Opiera się na literaturze z teorii emocji i ogólnie na temat regulacji stanów emocjonalnych . Model ten składa się z czterech głównych czynników: (10)

• Pierwszy czynnik stwierdza, że ​​osoby cierpiące na uogólnione zaburzenie lękowe doświadczają nadmierne pobudzenie emocjonalne lub emocje bardziej intensywne niż te, których doświadcza większość ludzi. Dotyczy to zarówno pozytywnych, jak i negatywnych stanów emocjonalnych, ale szczególnie negatywnych.

• Drugi czynnik zakłada słabe zrozumienie emocji przez osoby z GAD. Obejmuje to deficyt w opisie i etykietowaniu emocje . Wiąże się to również z dostępem i wykorzystaniem przydatnych informacji związanych z emocjami.

• W porównaniu do bardziej negatywne nastawienie o emocjach wobec innych.

• Czwarty czynnik minimalna lub żadna adaptacyjna regulacja emocji przez osoby posiadające strategie radzenia sobie, które potencjalnie skutkują stanami emocjonalnymi gorszymi od tych, które początkowo zamierzały regulować.

Model uogólnionego zaburzenia lękowego (MBA) oparty na akceptacji

Według autorów Roemera i Orsillo studia MBA obejmują cztery aspekty:

• Doświadczenia wewnętrzne
• Problematyczny związek z doświadczeniami wewnętrznymi.
• Unikanie doświadczeń
• Ograniczenia behawioralne

W tym sensie sugerują to twórcy modelu Osoby z GAD reagują negatywnymi reakcjami na swoje wewnętrzne doświadczenia i mają motywację do unikania tych doświadczeń wdrażanie go zarówno na poziomie behawioralnym, jak i poznawczym (poprzez wielokrotne uczestnictwo w procesie martwić się ) .

Można powiedzieć, że pięć modeli teoretycznych łączy bardzo ważna część: unikanie wewnętrznych doświadczeń jako strategii radzenia sobie. W ostatnich latach badania poczyniły znaczne postępy w zakresie teoretyzowania tego zaburzenia. Wyraźna wydaje się jednak konieczność kontynuowania badań podstawowych, zaczynając od zbadania elementów predykcyjnych tych pięciu modeli.