Wyrządzenie sobie krzywdy może wydawać się zachowaniem pozbawionym prawdziwej logiki szaleństwo . Jednak chodzi negatywny impuls, który w mniejszym lub większym stopniu nosimy w sobie, a który ujawnia się u osób autodestrukcyjnych .
Zygmunt Freud odkrył, że wszyscy mamy impuls do życia i wszystkiego, co konstruktywne, i nazwał to instynktem życiowym; ale odkrył także, że mamy przeciwny, który skłania się ku śmierci i zniszczeniu, i nazwał to popędem śmierci.
Byłby to jeden z powodów, dla których wojny występowały we wszystkich czasach i we wszystkich kulturach. Jest to również powód, dla którego u wielu osób rozwijają się objawy i zachowania autodestrukcyjne. Jednak tylko w niektórych przypadkach te zachowania narzucają się i stają się trwałymi cechami osobowości.
Ogólnie rzecz biorąc, zdarza się gdy występuje duża część stłumionego gniewu. W rzeczywistości te agresywne impulsy są skierowane w stronę czegoś innego, ale z jakiegoś powodu nie da się ich wyrazić. Czasem dlatego, że są skierowane do bliskiej osoby, innym razem dlatego, że boimy się konsekwencji oddania im głosu.
W tych przypadkach ja agresja kończy się wlaniem się w siebie. To właśnie wtedy jednostka uczy się zachowywać jak swój najgorszy wróg
Cechy osób autodestrukcyjnych
1. Le idea negatywna
Autodestrukcyjne pomysły obejmują one wszystkie te myśli, które mają na celu dewaluację osobę, która utrudnia jej postęp lub szkodzi jej sukcesom.
Dlatego sprzyjający kontekst dla samospełniające się proroctwa : nie uda ci się, nie będziesz w stanie, nie będziesz w stanie . Ich siła jest tak wielka, że w końcu mają miejsce. To także podejście, w którym jednostka zawsze kładzie nacisk na to, czego jej brakowało, co nie było doskonałe, czego nie jest lub czego nie ma. Wszystko to stanowi bardzo potężny składnik odżywczy samozniszczenia.
2. Wymuszona bierność lub niekompetencja
W tym przypadku bierność wiąże się z zaprzestaniem działać w obliczu takiej sytuacji lub okoliczności to nas boli . Zdajemy sobie sprawę, że coś jest negatywne, ale nie podejmujemy kroków, aby powstrzymać lub kontrolować jego skutki. Dzieje się tak, gdy na przykład nie bronimy się przed znęcaniem się lub agresją.
Wymuszona niekompetencja to skłonność do wytykania braku lub niedoboru umiejętności . Zamiast próbować, wszystkie osobiste ograniczenia, które utrudniają osiągnięcie czegoś, są wyolbrzymiane. Nie podejmuje się wysiłków, aby je przezwyciężyć, lecz stają się one usprawiedliwieniem dla zaniechania działania.
3. Zaburzenia odżywiania
Sposób, w jaki jemy, wiele mówi o tym, jak o sobie myślimy i co czujemy. Wiele autodestrukcyjnych osób robi sobie krzywdę, nie jedząc .
To samo dzieje się na przeciwległym krańcu. Nadmierne jedzenie powoduje kilka krótko- i długoterminowych problemów zdrowotnych. Czasami pojawia się niezaspokojony apetyt. Objadamy się, ale bez satysfakcji odczuwamy raczej smutek, poczucie winy i… chęć zjedzenia większej ilości.
4. Ranienie innych i współczucie dla siebie
Osoby autodestrukcyjne często rozwijają wrogie lub szkodliwe postawy wobec innych . Tworzą niepotrzebne konflikty lub są lekkomyślnie i prostackie zazdrosny plotki itp. Postrzegają drugiego zasadniczo jako źródło porównań. Inni postrzegają je jako źródło frustracji, ponieważ ich ograniczenia opierają się na porównaniach, w których z jakiegoś powodu x lub y zawsze wychodzą na wierzch.
W następstwie takich konfliktów osoby autodestrukcyjne często odczuwają głębokie współczucie dla siebie . Atakują, ale gdy spotykają się z reakcją, zachowują się jak ofiary niesprawiedliwej postawy. Obrażają, ale kiedy są obrażani, użalają się nad sobą. Nie przyznają, że owoc ich żniw jest owocem tego, co sieją.
5. Samookaleczenie i nadużywanie substancji
Samookaleczenie jest czasami widoczne, a innym razem nie. Niektórzy ludzie obcinają lub ciągną za włosy. Narażają się także na ryzykowne sytuacje, które są przyczyną stosunkowo częstych wypadków. Innym razem dzieje się to w mniej oczywisty sposób: z bolesnym tatuażem lub piercingiem w bardzo wrażliwej części ciała.
O samookaleczeniu można mówić także w przypadku stosowania przemocy . Najbardziej oczywistym przypadkiem jest nadmierne spożycie alkoholu. Uzależnienia są wysoce autodestrukcyjne i w najbardziej ekstremalnym stopniu zawsze prowadzą do śmierci.
6. Samobójstwo społeczne
Samobójstwo społeczne ma miejsce, gdy zerwane zostają więzi emocjonalne z innymi.
Osoby autodestrukcyjne izolują się i rozwijają różnorodne zachowania, które są irytujące dla innych . Czasami są zbyt wymagający lub popisowi pogarda wobec innych. Widzą tylko wady ludzi. Uważają, że ich zachowanie polegające na odrzucaniu innych jest uzasadnione.
7. Ukrywanie emocji i odmawianie pomocy
Osobom autodestrukcyjnym bardzo trudno jest być ze sobą szczerym.
Dlatego też bardzo trudno jest im pomóc . Jeśli ktoś doradzi im, aby udali się do psychologa, odbiorą to jako przejaw agresji i pogardy. Mogą zareagować agresywnie, jeśli otrzymają radę lub jeśli ktoś zasugeruje, że zmiana pewnych zachowań mogłaby być dla nich lepsza. W szczególności ci ludzie nie chcą czuć się dobrze i są przekonani, że to okoliczności lub inne czynniki trzymają ich w tej sytuacji.
8. Zaniedbanie fizyczne i psychiczne
Osoby autodestrukcyjne mają tendencję do zapominania o swoim ciele. Nie uprawiają sportu i nie uważają go za ważny. Mają negatywną opinię o swoim ciele i oczywiście o przyjemności fizycznej, jaką niesie ze sobą na przykład seksualność. Jeszcze mniej uwagi poświęcają higienie osobistej. Brak uwagi i troski o swoje ciało jest przejawem ich niskiej samooceny.
Nie wkładają nawet wysiłku w rozwiązanie swoich problemów psychicznych . Jeśli nie śpią, akceptują to i niechętnie podejmują działania w tej sprawie. Jeśli doświadczają cierpienia emocjonalnego, decydują się na bycie wiktymizacją i nie szukanie ścieżki, która pozwoli im rozwiązać ten problem.
9. Niepotrzebne poświęcenie
Życie często wymaga poświęceń. Warto jednak, gdy dążą do wyższego celu . Kiedy są niezbędnym krokiem do osiągnięcia większego dobrostanu. Jeśli po prostu stają się ciągłym cierpieniem, które powoduje sytuację, która nie następuje, odpowiadają zachowaniom autodestrukcyjnym.
Są tacy, którzy zakładają, że te ciągłe poświęcenia są dowodem dobrodusznej szlachetności lub altruizmu . W rzeczywistości ukrywają akt autosabotażu. Za tego typu zachowaniami kryje się wyrzeczenie się pragnień, marzeń i sukcesów. Utrzymujesz bolesną lub nieprzynoszącą satysfakcji sytuację tylko po to, aby zmniejszyć swoje szanse na dobre samopoczucie.
10. Sabotaż w związku
W ostatecznym rozrachunku ludzie autodestrukcyjni nie czują się warci miłości. W rzeczywistości ich miłość własna jest bardzo niska. Dlatego jakoś nie tolerują związku, w którym wszystko idzie dobrze. Choć może się to wydawać dziwne, jeśli czują się kochani i doceniani, zrobią wszystko, co w ich mocy, aby zakończyć związek. Lepiej czują się w roli ofiar niż szczęśliwców; wolą, żeby szczęście ich omijało, żeby mogli na nie narzekać.
Równie prawdopodobne jest, że staną się temperamentne lub wymagające. Próbują na wszelkie sposoby przekonać drugą osobę, że nie warto mieć z nią żadnego kontaktu lub że uczucie, które czuje, nie ma podstaw. Sabotowanie pozytywnych relacji to sposób na pozostanie w pozycji autodestrukcyjnej .
Tego typu zachowania ujawniają nieprzetrawione doświadczenia i trudności dotyczące własnego wizerunku. Osoby autodestrukcyjne są przede wszystkim ofiarami samych siebie. Są uwięzieni w porządku narzuconym przez osobę lub okoliczność, przed którymi nie mogli się obronić. Ten charakterystyczny charakter wynika z traumatycznych sytuacji . To tak, jakby człowiek był uwięziony w lustrze, które odbija go w zniekształcony sposób.
Jest oczywiste, że te cechy charakteryzują osobę z problemami poczucie własnej wartości jak i postrzeganie siebie. Postrzeganie siebie w bardziej konstruktywny sposób wiąże się z kwestionowaniem autorytetu lub porządku nadane. Za tym profilem kryje się nieświadomy strach przed byciem szczęśliwszym na przykład od rodziców lub przed udowodnieniem, że prawda religijna wcale nie jest taka prawdziwa. W każdym razie osoby autodestrukcyjne muszą być leczone przez profesjonalistę.
