
Wśród różnych badań dotyczących radzenia sobie ze śmiercią jednym z najbardziej znanych jest badanie Küblera Rossa dotyczące 5 etapów żałoby. Teoria ta mówi nam o pięciu fazach, przez które musimy przejść, gdy stajemy w obliczu śmierci własnej lub kogoś innego . Studia
W 1969 psycholog w celu zidentyfikowania czynników leżących u podstaw żałoby . Po intensywnych badaniach zdał sobie sprawę, że wszyscy ci pacjenci przeszli przez bardzo podobne etapy. Po tym odkryciu zaczął rozwijać teorię Etapy żałoby i ich konsekwencje .
W tym artykule staramy się rzucić światło na teorię pięciu etapów żałoby

Etapy żałoby Küblera Rossa
Poszczególne fazy żałoby pokazują nam kolejność postaw przyjmowanych przez osobę doświadczającą żałoby śmierć . Etapy te następują w wyniku prób rozwiązania problemu przez umysł i, choć wszystkie okazują się nieskuteczne, emocje zmieniają się aż do osiągnięcia akceptacji. Poniżej wyjaśniamy etapy żałoby Klübera-Rossa:
Dowody i implikacje teorii etapów żałoby Küblera Rossa
Teoria etapów żałoby Klübera-Rossa spotkała się z liczną krytyką. Bardzo częstym i zrozumiałym przy czytaniu pierwotnego sformułowania tej teorii problemem jest sztywność proponowanego modelu. Według pierwotnego sformułowania podmiot może pozostać w obecnej fazie lub przejść do następnej. Aktualne badania i być może osobiste doświadczenia mówią nam, że nie jest to prawdą. Często zdarza się, że spadki pomijają niektóre fazy lub pokonują je wszystkie, ale w innej kolejności.
Równie prawdą jest jednak, że wszystkie one odgrywają niezwykle ważną rolę w radzeniu sobie ze śmiercią i że ich usposobienie dostosowuje się niemal idealnie do ewolucji większości żałob. Z drugiej strony być może ideałem byłoby interpretowanie różnych stanów jako postaw wobec straty, a nie jako jej faz ; to znaczy sposoby radzenia sobie z impotencją wywołaną sytuacją.
Pomimo teorii z pewnością stanowiło to wielki krok naprzód w zrozumieniu żałoby . Badania szwajcarskiego psychologa pozwoliły na pełne zrozumienie emocje które powstają w następstwie straty, co zaowocowało lepszymi i bardziej odpowiednimi metodami leczenia osób znajdujących się w takiej sytuacji, zaczynając od normalizacji ich uczuć. Model ten uczynił także psychologów bardziej biegłymi w leczeniu wczesnych zgonów i diagnozowania chorób terminalnych.

 
             
             
             
             
             
             
             
             
						   
						   
						   
						   
						   
						   
						  