Filozofia jest dyscypliną, która od czasów starożytnych próbuje rozwiązać tajemnice otaczające nasze życie, nasz świat i powody naszego istnienia. Zanim ludzkość poznała nauki ścisłe, próbowała odpowiedzieć na pewne pytania na bardzo różne sposoby. Po mitach pojawiły się hipotezy o stworzeniu, a później wraz z narodzinami filozofii zaczęto szukać mniej lub bardziej obiektywnych argumentów .
Ta wczesna filozofia szukała powodu naszego istnienia i natury świata. Próbował odpowiedzieć na pytanie, czym jest archè. Upływ czasu i postęp skierowały filozofię w stronę różnych gałęzi, a następnie różnych dyscyplin. Filozofia narodziła się zatem wcześniej niż psychologia. Z tego powodu filozofowie jako pierwsi zajęli się badaniem postrzegania rzeczywistości przez ludzi.
Jednym z wielkich filozofów, który wniósł wkład w tę kwestię, był David Hume. Autor ten podkreślił znaczenie nawyków uczenia się i braku pierwotnej, wrodzonej wiedzy. Oczywiście stanowisko to wpłynęło na filozofię jego czasów, a sto lat później także na psychologię, gdy zaczęła ona umacniać się jako osobna nauka.
Aby zrozumieć filozofię Davida Hume’a ważne jest, aby znać kontekst historyczny, w którym się poruszał. W okresie renesansu wyłoniły się dwa przeciwstawne nurty filozoficzne związane z wiedzą. Jednym z nich był racjonalizm teoria utrzymująca, że człowiek rodzi się z pewnymi, uważanymi za uniwersalne, prawdami, które pozwalają mu interpretować rzeczywistość.
Na drugim krańcu znajduje się empiryzm . Ten ostatni twierdzi, że uczyć się można jedynie poprzez doświadczenie, gdyż nie posiadamy wiedzy wrodzonej. Jednym z najwybitniejszych przedstawicieli tego nurtu był David Hume. W tym artykule odkryjemy klucze do jego myśli, życia i dzieł.
Życie Davida Hume’a
Hume urodził się w Edynburgu w Szkocji w 1711 roku w zamożnej rodzinie. Jego ojciec był prawnikiem i zmarł, gdy Hume był jeszcze dzieckiem dziecko . Z tego powodu on również powinien był studiować prawo, podążając śladami swojego ojca, który wcześnie zmarł. Studiował w College of Edinburgh, gdzie jego nauczycielami byli uczniowie wielkiego Izaaka Newtona.
Następnie studiował prawo na Uniwersytecie w Edynburgu, zgodnie z wolą rodziny. Wkrótce jednak porzucił studia, gdyż nie były one jego pasją. Przeniósł się do Bristolu, aby spróbować swoich sił w świecie handlu. Ale po kilku niepowodzeniach całą swą urazę wyraził następującym zdaniem: Mam nieprzezwyciężoną niechęć do wszystkiego z wyjątkiem studiowania filozofii i wiedzy w ogóle.
Wiele lat później Traktat o naturze ludzkiej dzieło, które ukazało się po jego powrocie do Londynu i w którym ukazuje już zalążek swojej późniejszej filozofii. Jednak praca nie była zbyt udana i skłoniła go do powrotu do Szkocji.
W 1742 opublikował pierwszą część swojego dzieła Eseje moralne i polityczne z którym odniósł znaczny sukces w przeciwieństwie do jego pierwszej pracy.
W 1763 roku z pomocą lorda Hertforda wstąpił do ambasady paryskiej. To tutaj nawiązał współpracę z D'Alembertem Diderotem i Jean-Jacques'em Rousseau. Jego pobyt w stolicy Francji trwał do 1769 roku, kiedy to zdecydował się wrócić na stałe do Edynburga, aby do końca życia poświęcić się pisaniu. śmierć miało miejsce w roku 1776.
Myśli Davida Hume’a
The
-David Hume-
Aby lepiej zrozumieć myśl Davida Hume’a najpierw trzeba bliżej poznać jego twórczość i spróbować zdefiniować teorię empirystyczną, której zawsze bronił . Empiryzm opiera się na kilku zasadach:
Nie ma wiedzy wrodzonej
Istoty ludzkie nie rodzą się z wrodzonymi wzorcami myślenia i wiedzą, które dyktują, jak interpretować rzeczywistość. Według nurtu empirycznego wszystko, co wiemy o rzeczywistości, jest wynikiem przeżytych doświadczeń.
Doświadczenia te mogą być wewnętrzne lub zewnętrzne, mogą pochodzić z naszej wewnętrznej refleksji i wiedzy lub odwrotnie, z wrażeń i percepcji świata. Dla empirystów nic nie istnieje przed doświadczeniem; to, co wiemy, pochodzi ze świata zmysłowego. Umysł jest jak czysta tablica, czysta kartka papieru, na której będzie zapisywana stopniowo zdobywana wiedza.
Idee te, bardzo obecne u Hume’a, podążają śladem innych autorów empirycznych, takich jak Johna Locke’a . Różnią się jednak granicami doświadczenia. Podczas gdy Locke wierzył, że można uzyskać dostęp do wiedzy o rzeczywistościach wykraczających poza zmysłowość, Hume wskazał, że biorąc pod uwagę samą naturę doświadczenia, wiedza zostanie zredukowana do naszej percepcji.
Dwa rodzaje wiedzy
Według Hume’a istnieją dwa rodzaje wiedzy. Z jednej strony wrażenia, czyli myśli, które powstają w wyniku doświadczeń, które przeżywamy poprzez zmysły. Z drugiej strony abstrakcyjne i niejednoznaczne idee, które nie wynikają z wrażeń fizycznych.
Wszystko pochodzi z percepcji. Wrażenia byłyby w rzeczywistości konsekwencjami bezpośredniego poznania percepcji. Zatem idee wywodziłyby się z wrażeń i w konsekwencji byłyby bardziej złożone. Hume mówi także o koncepcji wyobraźni zdolnej do modyfikowania pomysłów.
Dwa rodzaje instrukcji
David Hume rozróżnia prawdopodobne stwierdzenia wywodzące się z faktu, który może się wydarzyć lub nie w konkretnym miejscu i czasie. Na przykład, nawet jeśli powiemy, że słońce jutro nie wzejdzie, wiemy, że słońce będzie nadal wschodzić, ponieważ tam jest wiedza nabywane poprzez nawyk, percepcję i wiarę. Ale mówi też o twierdzeniach wskazujących, które dzięki swojej logicznej strukturze można bez problemów udowodnić. Na przykład: 4 4 = 8.
Obydwa uczestniczą w konstruowaniu naszych nawyków, które będą definiować nasz sposób życia, nawet jeśli nie będą one dokładnie takie same, jak to, które ustala rzeczywistość. Te podstawowe zasady znalazły odzwierciedlenie w jego najważniejszych dziełach: Traktat o naturze ludzkiej Badania nad intelektem człowieka e Badania nad zasadami moralności .
David Hume i psychologia
David Hume jest jednym z najważniejszych autorów nurtu zwanego empiryzmem. Autor, którego wkład w filozofię miał fundamentalne znaczenie dla jej zrozumienia i doskonalenia. Teoria wiedzy jest jedną z gałęzi filozofii z nią związanych psychologia
Zdaniem Davida Hume’a, ale także współczesnej psychologii, nie rodzimy się z myślami i emocjami, lecz raczej zostały one nabyte i rozwinięte na podstawie osobistych doświadczeń. Szkocki filozof eliminuje wszelki rodzaj natyzmu i wzmacnia ideę ludzkiego uczenia się. Bez wątpienia jest to autor, który zachęca do refleksji nad naszym postrzeganiem i sposobem rozumienia świata.
