Mit o Orfeuszu i Eurydyce opowiada o miłości, która potrafi pokonać śmierć. Mówi się, że Orfeusz był istotą wyjątkową. Był synem Apolla, boga muzyki i sztuki, oraz Kaliope (znanej również jako Clio), muzy poezji. Te początki dały Orfeuszowi szczególny dar: dar muzyki.
Orfeusz uczył się muzyki od swojego ojca Apolla. Osiągnął takie mistrzostwo, że sam Apollo podarował mu swoją lirę jako symbol ojcowskiej miłości. Lira została zbudowana przez Hermesa przy użyciu pancerza żółwia. Mówi się, że Orfeusz grał najpiękniejsze melodie, jakie kiedykolwiek słyszano na ziemi.
Jego talent był tak wielki, że bogowie i śmiertelnicy wzruszali się do łez, słuchając jego gry. Nawet najdziksze stworzenia zostały przez nią oswojone muzyka . Był bardzo kochany przez wszystkich. Pewnego dnia spotkał nimfę Eurydykę.
Kiedy mój głos będzie bliski śmierci, moje serce będzie nadal do Ciebie mówić.
-Rabindranath Tagore-
Orfeusz i Eurydyka
Orfeusz prowadził rozwiązłe i pełne przygód życie. Zaproponował, że będzie towarzyszył Argonautom w poszukiwaniach złote runo . Mówi się, że uratował tę wyprawę, gdy syreny próbowały zmylić marynarzy swoim śpiewem. Ich głosy zachwyciły podróżników i popchnęły ich do rzucenia się do morza, gdzie zostali pochłonięci przez te istoty.
Orfeusz wykorzystał swój talent, aby im przeciwdziałać. Kiedy syreny zaczęły śpiewać, wziął lirę i zagrał. Swoją muzyką (o wiele piękniejszą) udało mu się zaśpiewać śpiew syren, ratując w ten sposób marynarzy. Tylko jeden marynarz uległ urokowi śpiewu syren, kładąc tym samym kres jego istnieniu.
Orfeusz i Eurydyka spotkali się po tej wyprawie. Eurydyka była bardzo piękną nimfą. Pewnego dnia Orfeusz zobaczył swoje odbicie w wodzie i zakochał się w nim do szaleństwa. Eurydyka również zakochała się w Orfeuszu i pobrali się. Mieszkali A Miłość namiętny i całkowicie odwzajemniony.
Śmierć Eurydyki
Chociaż Orfeusz i Eurydyka żyli szczęśliwie w swoim pałacu, ona nie zapomniała, że jest nimfą. Z tego powodu nadal udawał się do lasu, aby tam pozostać kontakt z naturą to było jej takie znajome. Pewnego popołudnia jak zwykle poszedł do lasu i zobaczył myśliwego goniącego bezbronnego jelonka. Eurydyka pomogła jelonkowi uciec, wyzwalając gniew myśliwego.
Mężczyzna powiedział, że jej wybaczy, jeśli zgodzi się go pocałować, ale ona odmówiła. Orfeusz i Eurydyka byli szczęśliwą parą i nigdy nie ryzykowałby zniszczenia ich szczęścia. Następnie myśliwy zmusił ją, aby go pocałowała, ale ona uciekła. Podczas ucieczki nadepnęła na głowę śpiącego węża, który ukąsił ją, powodując natychmiastową śmierć.
Gdy dowiedział się o śmierci swojej żony, Orfeusza ogarnęła desperacja. Postanowił jednak udać się do podziemi, aby ją uratować. Posługując się swoją lirą i pięknym śpiewem dał się prowadzić – przez Charona (przewoźnika) i przez Cerber (strażnik wejścia do Hadesu) – w obecności Persefony, królowej podziemi. Ona także była zafascynowana jego muzyką.
Orfeusz i Eurydyka zjednoczeni na zawsze…
Orfeuszowi udało się dojść do porozumienia z Persefoną w sprawie przywrócenia Eurydyki do życia, ale pod jednym warunkiem. Podczas podróży z podziemi Orfeusz powinien był pozostać przed Eurydyką, nie odwracając się, aby na nią spojrzeć, dopóki światło słoneczne nie oświetli jej całkowicie. Orfeusz zgodził się, ale nie ufał Persefonie. Bał się, że zamiast ukochanej żony stoi za nim demon.
Nie stawiał oporu i przed opuszczeniem jaskini odwrócił się, żeby spojrzeć na swoją żonę. Ale słońce nie oświetliło Eurydyki w pełni, brakowało tylko jednej stopy. W ten sposób nimfa zniknęła z oczu Orfeusza, docierając na zawsze do świata umarłych. Ból Orfeusza był ogromny i zaczął grać muzykę, od której nawet bogowie płakali. Zakochali się w nim Bachantki, istoty zmienne, lecz Orfeusz nie poddawał się próbom uwodzenie .
W zemście Bachantki zabili go i rozrzucili wszędzie jego szczątki. To smutne wydarzenie pozwoliło jednak Orfeuszowi i Eurydyce ponownie spotkać się w podziemiach. Tym razem mieli zostać razem na zawsze. Od tego czasu można było usłyszeć dźwięk pięknych melodii unoszących się po lasach i łąkach.
