Rytuał wiązania był obserwowany głównie w społeczności Nowej Gwinei zwany Gahuku-Gama lub Gahuku-Kama. Istnieją tutaj zastosowania i wartości, które bardzo różnią się od naszych, szczególnie pod względem konkurencyjności i konfliktu. Członkowie tej społeczności robią wszystko, co w ich mocy, aby żyć w harmonii.
Zjawisko to opisał m.in Claude Lévi-Strauss ojciec współczesnej antropologii w książce Dzika myśl . Kultura Gahuku-Gama pozostawała odizolowana od świata zachodniego aż do 1930 roku, kiedy to zetknęła się z misjonarzami, którzy przybyli głównie z Europy.
Lévi-Strauss wspomina, że misjonarze uczyli tubylców gry w piłkę nożną. Gahuku-Gama dostosowali tę praktykę sportową do własnych wartości i zwyczajów.
Zaskakująco byli powściągliwi w akceptowaniu gra co wiązało się ze starciem przeciwników . Byli nawet gotowi grać przez kilka dni, aby obie drużyny zremisowały.
Nieprzeważanie nad niczym lub zapanowanie niczego nad sobą jest właściwe, wypełnia, ma sens, jest piękne i spokojne.
-Joaquìn Araújo-
Rytuał wyrównania
Dla Gahuku-Gamy niedopuszczalne jest, że jest zwycięzca, a co za tym idzie przegrany . Obydwa warunki są poniżające i godzą w stabilność grupy. Z tego powodu przenieśli grę w piłkę nożną na inny poziom, przekształcając ją w rytuał, rytuał rysowania.
W tej społeczności solidarność to wartość fundamentalna . Nie można było zatem zaakceptować meczu, w którym celem była przewaga nad inną drużyną. Gahuku-Gama głęboko docenił ten wysiłek i uznał za bardzo niesprawiedliwe, że przegrał, gdy wszyscy gracze włożyli w to wysiłek.
Dlatego mecz piłki nożnej na tej szerokości geograficznej może trwać kilka dni. Celem jest remis, ale nie oznacza to ustępstw wobec drużyny przeciwnej, bo tego by brakowało uczciwość . Celem jest, aby oba zespoły mogły się rozwijać, dopóki nie znajdą się na równych zasadach . Rytuał losowania sprawia, że gracze są jednocześnie zwycięzcami i przegranymi.
Rywalizacja i losowanie
Można by pomyśleć, że Gahuku-Gama to odosobniony przypadek. Wiele teorii utrzymuje, że wojny, rywalizacja i konflikty są nieodłącznym elementem ludzkiej natury. Być może jest to w zasadzie prawdą niektóre kultury silnie promują solidarność zamiast rywalizacji i porównań.
Mamy dowody na to, że kilka kultur przed starożytną Grecją było zbudowanych zgodnie z tą filozofią. Niektóre społeczności, takie jak Eskimosi, nigdy w swojej długiej historii nie stoczyły ani jednej wojny.
Pomimo faktu, że ci ludzie żyją na obszarach, gdzie zasoby są ograniczone, zrozumieli, że zamiast walczyć o to, czym dysponują, wyjściem jest solidarność i uczestnictwo w dobru wspólnym. Jest to również forma wyrównania.
Społeczności o podobnych zwyczajach i wartościach żyją po drugiej stronie świata, w Patagonii. Na przykład Jemen o Yaghan, z których niewielu pozostało po odejściu białego człowieka, nie wspominają w swoich zapisach historycznych o żadnych wojnach ani starciach z innymi społecznościami.
Równowaga w życiu codziennym
Oszczędzilibyśmy sobie wielu niepokojów, stresu i depresji, gdybyśmy byli bardziej otwarci na przesłanie wysyłane do nas przez społeczności takie jak ta. Większość naszych problemów wynika z ciągłego myślenia o sukcesie lub porażce ; poprzez poczucie bycia lepszym lub gorszym od innych; z niemożności zaakceptowania różnic i z faktu, że czujemy się zobowiązani do zwycięstwa.
Z drugiej strony rytuał zrównania mówi nam o zbiorowym pragnieniu wzrostu. Mówi nam, że nie wystarczy rozwijać się indywidualnie, ale że zadanie zostanie ukończone, gdy uda nam się sprawić, aby inni ewoluowali razem z nami.
Wszyscy czujemy się spokojniejsi, gdy osiągamy pewną równość, zasadę powszechnej sprawiedliwości, dzięki której doceniamy zarówno innych, jak i siebie.
Wyrażenie „rysuj w grze” lub „wpływ” pochodzi od Korzeń łaciński porozumienie . W pierwotnym znaczeniu oznaczało to zawarcie paktu osiągnąć pokój . Te tysiącletnie kultury robią to właśnie poprzez zabawę i swoje codzienne nawyki: budowanie pokoju indywidualnego i zbiorowego.
