Afantazja to zaburzenie, które dotyka 3% populacji świata i które powoduje niemożność utrwalenia w pamięci obrazów. Osoby na nią cierpiące żyją w bezkształtnej pustce, w ślepym umyśle, w którym nie istnieją żadne obrazy, twarze ani scenariusze. Mężczyźni i kobiety, którzy nie wiedzą, co to znaczy śnić, którzy nigdy mentalnie nie uciekli do miejsca spokoju lub równoległego wszechświata, wyobrażając sobie nieskończone możliwości.
Choć ta przypadłość może nas intrygować, dramat i smutek, jaki dotyka ludzi nią dotkniętych, jest niezaprzeczalny nie mogą sobie przypomnieć twarzy zaginionego rodzica lub przyjaciela, którego nie widzieli od jakiegoś czasu. Można jednak powiedzieć, że osoby urodzone z tą szczególną cechą nie mogą przegapić tego, czego nigdy nie poznały.
Życie w umyśle więźnia fantazjują może doprowadzić człowieka do poczucie obcości wobec reszty świata . Dziecko urodzone z tą wadą neurologiczną jest świadomy tego, co się dzieje, ale nie może śnić ani mieć koszmarów; nie jest w stanie wizualnie przypomnieć sobie rzeczy, które widział i doświadczeń, których doznał; wszystko to powoduje głębokie poczucie wyobcowania.
Afantazja: co to jest i dlaczego tak się dzieje?
Neurolodzy definiują afantazję jako rodzaj ślepota umysłowa termin, który nie może nie zrobić na nas wrażenia. Ale jakie jest życie tych, którzy na to cierpią? Czy ten warunek jest ograniczający? Na podstawie czego jest to ustalane?
Mamy do czynienia ze zmianą neurologiczną, która stała się przedmiotem dogłębnych badań w 2016 roku, mimo że jej istnienie było znane od 1840 roku dzięki Sir. Franciszka Galtona. Znany angielski psycholog, antropolog, odkrywca i genetyk oszacował już w swoim czasie odsetek przypadków: Twierdził, że około 2–3% populacji ma oko umysłu
Dopiero od 2016 roku środowisko naukowe ponownie zainteresowało się afantazją poprzez badania doktora Adam Zeman psycholog poznawczy na Uniwersytecie w Exeter który ostatecznie ukuł termin afantazja.
W tym samym roku współtwórca Firefoksa, Blake Ross, opublikował esej, w którym opisał swoje osobiste doświadczenia z tą nową chorobą neurologiczną. Po jego twórczości aphantasia stała się wirusowa w sieci i wzbudziła zainteresowanie wielu ekspertów.
Jaka jest geneza afantazji?
Wyobraź sobie dwa jabłka, jedno zielone i jedno jaskrawoczerwone. Po przeczytaniu tego zdania 97% z nas (według danych statystycznych) niemal natychmiast wizualizuje obraz. Wręcz przeciwnie, osoby cierpiące na afantazję nie są w stanie aktywować tego procesu neurologicznego, ponieważ ich umysł nie widzi, innymi słowy, dany obraz nie istnieje w ich mózgowym wszechświecie.
Zdaniem badaczy ten brak może wynikać z niezdolności mózgu do budowania modeli skojarzeniowych powiązanych z tym, co widzimy. Ogólnie każdy bodziec wzrokowy ma wpływ na nasz mózg odcisk, który generuje model, sekwencję, formę, której używamy, gdy chcemy coś zapamiętać.
Mózgi osób cierpiących na afantazję nie są w stanie tworzyć wzorców wizualnych powiązanych z widzianymi obrazami lub doświadczanymi doświadczeniami. Jest to rodzaj częściowej ślepoty, w wyniku której nasze wewnętrzne oczy nie wychwytują tego, co na zewnątrz i nie są w stanie odtworzyć tego w umyśle.
Jak żyją ludzie cierpiący na tę chorobę neurologiczną?
Doktor Adam Zeman poinformował o pozytywnej reakcji tych, którym udało się wreszcie nazwać i wyjaśnić zjawisko, którego nikt nie potrafił zdefiniować.
Życie osób z afantazją nie jest ograniczone. Jednostka może być niezależna w każdym aspekcie swojego życia, pracować i odnosić sukcesy jak wszyscy inni. Jednak wie, że czegoś brakuje.
- Kto cierpi na afantazję, ten jest niezdolny do zapamiętać w formie obrazów i nie może przywołać twarzy; powoduje to głęboki dyskomfort.
- Chociaż większość z nas spędza dużo czasu na głębokich myślach, wyobrażaniu sobie i... skacząc z jednego obrazu na drugi, ludzie z afantazją nie mogą nawet śnić.
- Najbardziej dotknięci tą chorobą są ludzie, którzy zaczęli na to cierpieć z powodu wypadku lub uszkodzenia mózgu; w tym przypadku deficyt jest jeszcze bardziej złożony.
- Związek między tym deficytem neurologicznym a the prozopagnozja (trudności w rozpoznawaniu twarzy) i z problemami z orientacją.
Obecnie nie ma leku na aftazję. Choć życie z tym deficytem niemal w żaden sposób nie ogranicza codziennego życia osób na niego cierpiących, ciekawe jest to, że osoby, u których zdiagnozowano, stwierdziły, że czują się inaczej i czegoś im brakuje. W końcu co jest wygodniejszego niż ucieczka umysłem w odległe wszechświaty...?
