Jerome Bruner był jednym z architektów rewolucji, która wpłynęła na psychologię poznawczą i jej klasyczne paradygmaty obliczeniowe. Według jego punktu widzenia psychologia popadła w paradygmat nadmiernie obliczeniowy i mechanistyczny. Wręcz przeciwnie, Bruner opowiadał się za dyscypliną opartą na psychologia kulturowa argumentując, że żadna aktywność umysłowa nie jest niezależna od kontekstu społecznego. Dlatego dla niego niemożliwe było zrozumienie tego, co dzieje się w naszych umysłach, bez uwzględnienia kontekstu kulturowego.
Autor ten znany jest ze swojego wielkiego wkładu w psychologia wychowawcza począwszy od psychologii poznawczej i teorii uczenia się. Jerome Bruner przeanalizował ważne implikacje psychologii kulturowej dla edukacji
Aby odnieść sukces Jerome Bruner zaproponował 9 postulatów, które psychologia wychowawcza musiała przyjąć, aby ulepszyć system edukacyjny. Przeanalizujmy je razem.
Postulaty Jerome’a Brunera dotyczące edukacji
Postulat perspektywizmu
Jedną z głównych idei, na których opiera się myśl Brunera, jest to wiedza zawsze zależy od perspektywy, na której jest zbudowana. Znaczenia nie są absolutne i obiektywne, ale w dużej mierze zależą od przyjętego punktu widzenia. Zrozumienie znaczenia wymaga oceny go w świetle innych możliwości, które będą dobre lub złe w zależności od perspektywy kontekstu.
Interpretacje znaczenia ukazują nam kanoniczne formy konstruowania rzeczywistości w kulturze poprzez filtr poznawczy każdej jednostki; w ten sposób każdy z nas generuje podobne, a jednocześnie niepowtarzalne konstrukcje.
Postulat ograniczeń
Drugi postulat dotyczy ograniczeń związanych z tworzeniem znaczenia. Określił Jerome’a Brunera dwie wielkie granice, które wpływają na konstrukcję rzeczywistości. Pierwsza dotyczy natury człowieka: nasz proces ewolucyjny wyspecjalizował nas w umiejętności myślenia, odczuwania i postrzegania w określony sposób.
Drugi limit nawiązuje do ograniczeń narzuconych przez system symboliczny, poprzez który przeprowadzamy operacje umysłowe. Limit ten opiera się na Hipoteza Sapira-Whorfa który stwierdza, że myśl przybiera kształt w zależności od języka, w którym jest sformułowana lub wyrażona.
Postulat konstruktywizmu
Kiedy mówimy o konstruowaniu wiedzy i tworzeniu znaczeń, należy zacząć od paradygmatu konstruktywistycznego. Oznacza to, że rzeczywistość, w której żyjemy, jest konstruowana . Słowami Nelsona Goodmana rzeczywistość została stworzona, nie została odnaleziona.
Edukacja musi mieć na celu pomoc dzieciom w zdobywaniu zasobów kulturowych niezbędnych do tworzenia znaczeń w sposób krytyczny i adaptacyjny. W tym sensie można odwołać się do metafory, która wskazuje, że celem systemu edukacji powinno być kształtowanie dobrych architektów i budowniczych wiedzy, a nie przekazywanie samej wiedzy.
Postulat międzynarodowy
Wzajemna wymiana wiedzy, jak każda inna wymiana między ludźmi, zakłada istnienie współdziałającej wspólnoty . Na przykład dzieci wykorzystują sieć interakcji z innymi, aby odkryć, czym jest kultura i jak pojmowany jest świat. Zwykle wierzymy, że wzajemnie powiązana wspólnota powstaje dzięki darowi języka, ale w rzeczywistości wynika to z silnej intersubiektywności jednostek. Intersubiektywność oparta na ludzkiej zdolności rozumienia umysłów innych ( teoria umysłu ).
Postulat outsourcingu
Postulat ten opiera się na założeniu, że misją każdego zbiorowego działania kulturalnego jest tworzenie materialnych dzieł lub produktów. Korzyścią z eksternalizacji kultury jest to, że pomaga ona stworzyć tożsamość społeczną, która promuje zbiorowe funkcjonowanie i solidarność.
Te zlecane na zewnątrz prace tworzą zestaw wspólnych i podlegających negocjacjom form myślenia, które upraszczają wspólne funkcjonowanie w dążeniu do tego samego celu . System edukacji w dużej mierze opiera się na wykorzystaniu tych eksternalizacji książki ) przekazywać sposób działania zgodny z kulturą, w której prowadzona jest edukacja.
Postulat instrumentalizmu
Edukacja we wszystkich jej formach i w każdej kulturze zawsze ma konsekwencje dla przyszłego życia tych, którzy ją otrzymują. Wiemy też, że te konsekwencje mają charakter instrumentalny dla człowieka, a na poziomie mniej osobistym stają się narzędziem kultury i jej różnych instytucji.
Postulat ten pragnie podkreślić fakt, że edukacja nigdy nie jest neutralna, ponieważ zawsze pociąga za sobą konsekwencje społeczne i ekonomiczne co będzie instrumentalne dla jednej strony cukierki lub dla drugiego. Edukacja w najszerszym ujęciu nabiera zatem znaczenia politycznego.
Postulat instytucjonalny
Potwierdza to siódmy postulat Jerome’a Brunera jeśli edukacja jest zinstytucjonalizowana w rozwiniętym świecie, zachowuje się tak, jak robią to instytucje – a czasami musi tak postępować. Tym, co wyróżnia ją na tle innych instytucji, jest rola, jaką pełni: przygotowanie dzieci do pełnienia bardziej aktywnej roli w pozostałych instytucjach związanych z kulturą.
Instytucjonalizacja edukacji ma szereg implikacji dla tej ostatniej. Zatem natura tego samego określa, jakie funkcje pełni każdy z aktorów oraz jaki status i szacunek jest im przypisywany.
Postulat tożsamości i poczucia własnej wartości
Być może najbardziej uniwersalnym elementem ludzkiego doświadczenia jest zjawisko ego samoświadomość . Znamy naszą Jaźń poprzez nasze wewnętrzne doświadczenie i rozpoznajemy istnienie innych Jaźni w umysłach innych . Niektóre ruchy wywodzące się z psychologii społecznej twierdzą nawet, że koncepcja siebie ma sens tylko wtedy, gdy istnieje tożsamość innych ludzi.
Edukacja odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu obrazu siebie i poczucia własnej wartości. Z tego powodu istotne jest staranne prowadzenie edukacji
Postulat narracyjny
Ostatni postulat Jerome’a Brunera dotyczy sposobu myślenia i odczuwania, na którym opierają się jednostki, tworząc swój własny, osobisty świat, w którym żyje. Według autora istotną częścią tego procesu jest zdolność narracyjna w tworzeniu historii. Tutaj na światło dzienne wychodzi jedna z wielkich koncepcji Brunera: wpływ narracji na psychologię kultury.
Zawsze uważano za oczywiste, że umiejętności narracyjne są naturalnym darem, którego nie trzeba się uczyć. Przy bardziej wyczerpującym spojrzeniu pomysł ten będzie wydawał się błędny. Edukacja może znacznie zmienić zdolność i jakość narracji ludzi. Dlatego ważne jest monitorowanie wpływu systemu edukacyjnego na narrację.
