Pamięć fotograficzna, zwana także pamięcią ejdetyczną, polega na zdolności kodowania informacji wizualnych lub pisanych wizualnie i bardzo szczegółowo. Ktokolwiek jest jego właścicielem, przetwarza obrazy, skanując je precyzyjnie, a po kilku godzinach może je przywołać w pamięci, jakby wciąż miał je przed oczami. Szacuje się, że tylko 1% populacji posiada tę umiejętność. Jednak jego prawdziwe istnienie jest wątpliwe.
Niektórzy utrzymują, że ten dar posiadają tylko niektóre dzieci i że zanika on w miarę dorastania. stymulacja lub dlaczego w wieku dorosłym mamy tendencję do kodowania w modalnościach werbalnych i wizualnych (a nie fotograficzne). Są tacy, którzy po prostu uważają to za mit, ponieważ zeznania zawsze pochodzą od tych, którzy twierdzą, że są ich właścicielami, a nie z testów poznawczych i obiektywnych ocen.
O co chodzi?
Nazywa się to pamięcią fotograficzną, ponieważ obiekt, który ma zostać zapamiętany, jest uchwycony tak, jakby był obrazem. Innymi słowy osoba posiadająca pamięć ejdetyczną pamięta każdy szczegół obrazu lub stronę książki.
Można go również zastosować do bodźców słuchowych. W tym przypadku jest to melodia lub dźwięk zakodowany w pamięci jako obraz. Zaskakujący aspekt tego typu pamięć jest to, że poziom rekonstrukcji szczegółów jest bardzo wysoki. Na przykład możliwe jest nawet zapamiętanie znaków interpunkcyjnych całej strony.
Choć wzbudziła zainteresowanie naukowców, dotychczas nie udało się ustalić, czy rzeczywiście istnieje, ani wyjaśnić jego mechanizmów. W rzeczywistości wydaje się, że jest to cecha charakterystyczna dla dzieci i zanikająca z biegiem lat.
Nie należy jednak mylić pamięci wzrokowej z pamięcią fotograficzną. Pierwszą z nich jest zdolność zapamiętywania poprzez bodźce wzrokowe; druga opiera się w sposób szczególny na ilości szczegółów, jakie jest w stanie zachować.
W tym kontekście pojawia się wiele wątpliwości co do jego realnego istnienia. Nieliczne dostępne testy wskazują na kombinację różnych umiejętności. Zdolność dokładnego zapamiętania obiektu wynika z dobrej pamięci wzrokowej, znajomości przedmiotu i serii mnemotechnika .
Ludzie posiadający tę niezwykłą zdolność twierdzą, że mają ją od zawsze i doskonalą ją poprzez praktykę.
Technika loci
Osoby posiadające pamięć fotograficzną wyróżniają się na ogół jedną z następujących umiejętności: narysowaniem mapy Rzymu po jednorazowym zapamiętaniu widoku z lotu ptaka. Pamiętaj o każdym dniu życia, począwszy od dzieciństwa. Przechowuj w całości 9000 książek. Jednak niewielu ujawnia, w jaki sposób osiągają ten wynik.
Tylko niektóre z tych niezwykłych umysłów ujawniły nam swój trik, który generalnie pokrywa się z techniką loci zwany także pałacem wspomnień. Jest to przydatna technika wykorzystująca pamięć przestrzenną.
Według psychologów pamięci najsilniejsze wspomnienia kojarzą się z obrazem, miejscem i/lub emocja . Na przykład, łatwiej nam będzie coś zapamiętać, jeśli będziemy w stanie zapamiętać, z jakim miejscem jest to powiązane.
Technika loci polega na wyobrażeniu sobie trasy podróży w znanych miejscach, gdzie koncepcje znajdują się w formie obiektów. Innymi słowy, musisz wyobrazić sobie każdy element jako obraz, roślinę lub wazon.
Podążając tą ścieżką, po odzyskaniu pamięci, elementy pojawią się same. Technika ta była znana już w V wieku p.n.e. Został przebadany przez prestiżowe uniwersytety i udowodniono jego skuteczność w znacznej poprawie pamięci.
Czy można rozwijać pamięć fotograficzną?
Biorąc pod uwagę to, co zostało dotychczas powiedziane, tak. Pamięć fotograficzną można trenować. Możesz skorzystać z loci techniczne lub inne strategie, które są dla Ciebie bardziej funkcjonalne. Naukowcy twierdzą, że przy dobrej technice, dobrej nauce i dobrym treningu można osiągnąć godne uwagi wyniki.
Konsekwentna praktyka i wysiłek są kluczem do wielu umiejętności, a pamięć jest jedną z nich. Niektóre osoby już od najmłodszych lat wykazują lepsze wyniki niż inne umiejętności poznawcze . Nie oznacza to jednak, że przewyższą innych lub że ci, którzy rozpoczynają w niekorzystnej sytuacji, nie mogą osiągnąć tego samego poziomu.
