Mistrz Carl Sagan wyjaśnia nam to w swojej książce „Kosmiczny kontakt”. Istoty ludzkie są wykonane z niezwykłego materiału: pyłu gwiezdnego. To samo włókno, z którego powstają gwiazdy i chmury, które każdej nocy inspirują nas od nieskończoności, jest ukryte w naszym DNA. My także jesteśmy stworzeni, by świecić, by wynurzać się i dotykać nieba...
W rzeczywistości ta poetycka fraza ma swoje korzenie w latach 70. XX wieku. Była to piosenkarka Joni Mitchell ze swoją cudowną piosenką Woodstocku aby pobudzić pokolenia czasu, aby świeciły jak pył gwiezdny jak błyszczące złoto. Jednak niektórzy kosmiczna historia jest odciśnięta w każdej komórce naszego serca i każdej cząsteczce wapnia w naszych kościach.
Potwierdzają to rok po roku liczne prace i badania. Naukowiec Chris Impey i profesor astronomii na Uniwersytecie w Arizonie ujawnił w 2010 roku, że cała materia organiczna zawiera 97% masy naszego ciała składa się z materiału pochodzącego ze starożytnych gwiazd.
To rzecz świecić błyszczeć jak złoto, oświetlać się nawzajem jak diamentowy pył… Dlaczego zapominamy o błyszczeniu? Jeśli jesteśmy stworzeni z gwiazd, dlaczego nie jesteśmy szczęśliwsi?
Jesteśmy stworzeni z pyłu gwiezdnego, ale często żyjemy
Im ciemniejsza noc, tym jaśniej świecą gwiazdy. Czasami to nie wystarczy podejdź do okna i podziwiaj nieskończoność, aby złapać oddech i oddychać. Świat gwiazd z ich cyklami, ruchami, cichą muzyką i kosmicznym pięknem zawsze był dla ludzkości punktem odniesienia w wielu obszarach i dyscyplinach związanych z rolnictwem, nauką i duchowością.
Jednak właśnie w tym tkwi prawdziwa magia tematu zawsze ograniczaliśmy się do postrzegania gwiazd jako elementów odległych i często lepszych od nas samych .
My również zamykamy drzazgi gwiazd w naszych starożytnych gwiezdnych tkankach tego kosmicznego odrodzenia, które daje nam moc i precyzyjną zdolność: świecenia w każdym niekorzystnym scenariuszu, sytuacji lub chwili, niezależnie od otaczającej nas ciemności.
To nie jest łatwe, wiemy. Ludzie zbyt często żeglują po oceanach ciemności w ciągłym nieszczęściu i na suchych terytoriach, gdzie nie rośnie ziarno miłości własnej. I
Ta makabryczna gra, która ma swoje korzenie w rosyjskiej sieci społecznościowej VKontakte nel Rok 2013 jest odtwarzany na całym świecie poprzez 50 prób. Ci sami, którzy pomimo różnych i złożonych powodów wabią setki nastolatków w krąg samosabotażu i samookaleczenia co owocuje odważnym gestem młodego człowieka, któremu udaje się go przezwyciężyć jedynie poprzez odebranie sobie życia.
Twórcą tej sadystycznej gry jest Philipp Budeikin, który ma 21 lat. Twierdzi, że stworzył tę wirtualną grę, ponieważ są ludzie, którzy są niczym więcej niż całkowicie bezużytecznymi odpadami ulegającymi biodegradacji Rosyjscy psychologowie ze swojej strony utrzymują, że zachowanie tego młodego człowieka i jego zwolenników ma głębsze korzenie, oscylujące pomiędzy ideologią a psychopatologią. Najbardziej niepokojącym aspektem tego wszystkiego jest duża liczba bezbronnych osób stojących za każdym urządzeniem, komputerem lub smartfonem.
Setki młodych umysłów i kruchych serc oddychają i nie czują nadziei ani motywacji wesołość i nie widzą światła, dzięki któremu mogliby cieszyć się życiem i rozwijać szacunek do siebie i poczucie własnej wartości.
Zacznijmy świecić dla siebie i innych
Pomyśl o najszczęśliwszym momencie swojego życia i ciesz się tym wspomnieniem. Uśmiechnij się do nieznajomego. Utwórz jeden playlista muzyki, którą lubisz. Wyraź siebie słowami piosenki. Narysuj wyimaginowane zwierzę. Szukaj kształtu w chmurach. Poznaj nowego przyjaciela. Śpiewaj pod prysznicem…
Te pomysły są także tymi samymi wyzwaniami, które ożywiają grę The Pink Whale. (na przykład pomoc koledze z klasy, który jest ofiarą zastraszania). To bez wątpienia dobra wiadomość.
Nadzieja, chęć niesienia pomocy innym i walka o wspólne przetrwanie to coś, co charakteryzuje większość ludzi. Choć prawdą jest, że zbyt często zapominamy jak błyszczeć, zawsze jest przy nas ktoś, kto popchnie nas do odzyskania sił i odwagi.
Jeśli zapomnimy być
Bo nic nie jest tyle warte, co pieszczota duszy człowieka, aby dostrzegł ogrom własnego kosmosu.
Zdjęcia dzięki uprzejmości Little Oil
