W latach 90. reżyser Gus van Sant cieszył się krytycznym poparciem w kręgach kina alternatywnego i niezależnego. Reżyser zawsze okazywał pewne upodobanie do postaci marginalnych, opisując trudności gejów, a nawet narkomanów. Will Hunting: geniusz buntownika oznaczało to zwrot w jego kinie co przeniosło go na Olimp hitów kinowych.
Był rok 1997, dekada, w której proste i wyraźnie pozytywistyczne kino wkroczyło na amerykańskie ekrany. W tym sensie Will Hunting: geniusz buntownika to film rodem z lat 90., z prostą fabułą, bez zbytniej intrygi i przewidywalnym wynikiem. Jednak przekaz urzeka nas już od pierwszych obrazów i zachęca do obejrzenia filmu do samego końca.
Film przedstawia nam charyzmatycznego, zmartwionego młodego człowieka, z wyraźną skłonnością do przemocy . Wbrew wszystkiemu okazuje się, że ma błyskotliwy umysł, wyjątkowy talent matematyczny i zadziwiającą pamięć.
W wyniku bójki będzie miał problemy prawne, z których uda mu się wyjść dzięki pomocy profesora Lambeau, luminarza w dziedzinie matematyki, który chce dać mu szansę.
Film będzie stopniowo ujawniał powody, które skłoniły Willa do agresywnego zachowania lub niechęci do nawiązania więzi z czymkolwiek i kimkolwiek. Robin Williams daje nam świetną kreację z Seanem, postacią, która bardzo przypomina nam profesora Carpe diem: ulotna chwila (regia u Petera Weira 1989).
Obsada, która działa
Co ciekawe, w odróżnieniu od innych podobnych filmów Will Hunting: geniusz buntownika nie jest inspirowany dziełem literackim; jest to scenariusz oryginalny.
Wówczas Ben Affleck i Matt Damon nie byli takimi sławnymi twarzami, jakimi są dzisiaj. Co prawda obaj stawiali swoje pierwsze kroki jako aktorzy ze sporymi sukcesami, choć dla wielu byli jeszcze nieznani.
Mówi się, że scenariusz Will Hunting: geniusz buntownika zaczęła nabierać kształtu, próbując zrobić coś innego wśród przyjaciół. Początkowo film miał ton bliższy thrillerowi lub kryminałowi, ale ostatecznie wynik bardzo odszedł od tego pomysłu.
Producent początkowo wykazywał pewną niechęć do włączenia do obsady dwójki młodych ludzi i na szczęście ostatecznie się poddał. I powiedzmy na szczęście, bo jedną z mocnych stron filmu są kreacje aktorów. O wyjątkowym przypadku już wspominaliśmy Robina Williamsa ale przekaz nie przeniknąłby tak głęboko dzięki pracy jednego aktora.
Dialogi i sceny pomiędzy Robinem Williamsem i Mattem Damonem na stałe wpisały się już w kinową wyobraźnię lat 90. Oboje doskonale ucieleśniają swoje charaktery, tak bardzo, że ich związek wydaje się prawdziwy.
Kolejnym wielkim sukcesem filmu jest ścieżka dźwiękowa skomponowana przez Danny'ego Elfmana bardzo znany wówczas kompozytor. Być może jego nazwisko nie znaczy teraz dla nas zbyt wiele, ale niektóre z najbardziej znanych i lubianych przez publiczność piosenek noszą jego podpis.
Jego współpraca z Tima Burtona są bardzo znani: Edward Nożycoręki Ataki Marsa Legenda o Śpiącej Kotlinie ... Pomyśl tylko, że jest także twórcą piosenki przewodniej Simpsonów! W Will Hunting: geniusz buntownika Elfmanowi udaje się po mistrzowsku podkreślić emocje bohaterów poprzez muzykę.
Film miał wszystkie składniki, aby odnieść sukces. I tak się stało: spośród 9 nominacji do Oscara Robin Williams zdobył nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego, a nagrodę za najlepszy scenariusz oryginalny powędrowali do Matta Damona i Bena Afflecka.
Will Hunting, geniusz buntownika : jasny przekaz
Historia opowiedziana w Will Hunting: geniusz buntownika działa dobrze, ponieważ transmituje A pozytywne przesłanie optymistyczny i udany . Wiadomość, która ze względu na swoją przewidywalność może okazać się męcząca. Jednak nadal jest to aktualne i skuteczne.
Kino głównego nurtu, zwłaszcza amerykańskie, na przestrzeni lat dostarczyło nam wielu tytułów tego typu. Z biegiem czasu większość z nich została zapomniana, być może dlatego, że trudno było w nie uwierzyć lub że przesłanie nie było przekonujące.
Ale dlaczego Will Hunting: geniusz buntownika czy można to zapamiętać? Bo mamy obsadę, która doskonale oddaje siłę dialogów; ponieważ dalekie od pokazywania wiadomości pełnej sztuczności skupia się na najbardziej ludzkiej części swoich bohaterów.
Widzieliśmy tę historię niezliczoną ilość razy. Historia młodego mężczyzny z przedmieść, cierpiącego na braki emocjonalne, który nie potrafi zapanować nad swoją przemocą, ale w końcu udaje mu się skutecznie pokonać przeszkody. To nic nowego, nie jest to temat rewolucyjny, a mimo to wciąż nas fascynuje.
Kultura nas ratuje
Niezapomniana jest scena, w której postać Robina Williamsa siedząca na ławce wprawia młodego Willa Huntinga w zachwyt. Udowodnić mu, że nikt nie może wiedzieć, co on czuje ani co przeżył, i że z kolei on nie może wiedzieć, co czuje reszta świata.
Książki i filozofia pomagają nam zrozumieć i poznać świat, ale przecież doświadczenia są osobiste i subiektywne. Stopniowo będziemy świadkami postępu i ewolucji procesu uczenia się Willa.
Młody człowiek nie jest pokazywany powierzchownie, ale zbliża się do nas poprzez postać psycholog . Postać, która w końcu otworzy mu oczy i wczuje się w niego, ponieważ jak wszyscy ludzie dźwiga swój własny ciężar emocjonalny i musi stawić czoła własnym demonom.
To przesłanie przezwyciężenia jest łatwo odbierane przez widza. Choć film nie przedstawia żadnej akcji, to jednak bawi i zanurza w swego rodzaju pojednaniu z przeszłością, akceptacji teraźniejszości i przebaczeniu.
Burzliwa przeszłość Will Hunting: geniusz buntownika
Przeszłość bohatera ma bezpośredni wpływ na jego teraźniejszość. Choć na początku nie jest łatwo zrozumieć, co dzieje się z Willem, wiemy, że w jego dzieciństwie wydarzyło się coś, co sprawiło, że sierota wywołała w nim traumę, pozostawiając nieodwracalne konsekwencje.
Widzimy to w jego relacjach z przyjaciółmi, jedynymi ludźmi, którym zdaje się ufać; w jego podejściu do pracy, a nawet w związku ze Skylar, młodą studentką medycyny.
Will nie wydaje się chcieć angażować się ani w romans, ani w związek z niczym i nikim. Woli nie mieć obowiązków i nie dać się przytłoczyć uczuciami.
Porzucenie, którego doznał w dzieciństwie, wywołało w nim irracjonalny strach, który uniemożliwia mu utrzymanie stabilności w życiu. Z tego powodu nie chce słuchać poleceń profesora Lambeau ani podróżować ze Skylar, woli kontynuować swoje życie tak, jak to robił do tej pory.
W filmie także występuje presja społeczna . Czasami przyjmujemy za oczywistość, że osoba o wysokich zdolnościach poznawczych musi je w pełni wykorzystywać i wykonywać prestiżowy zawód. Może powinniśmy zadać sobie pytanie o jej prawdziwe pragnienia, a nie ustalać a priori, co jest dla niej najlepsze.
To jasne, że Will jest wyjątkowy i należy do tych geniuszy, których można policzyć na palcach jednej ręki wśród całej populacji świata, ale nie oznacza to, że musi ona podążać z góry określoną ścieżką. Wbrew naciskom wywieranym przez Lambeau, Sean zareaguje ze zrozumieniem, starając się skłonić młodego człowieka do podjęcia decyzji, co jest dla niego najlepsze, próbując rozwiązać swoje przeszłe konflikty i zbudować swoją przyszłą ścieżkę.
Krótko mówiąc Will Hunting: geniusz buntownika to wyraźnie pozytywny, a czasem oczywisty film z lat 90. Ale jego siła tkwi w uniwersalności przekazu, sposobie przekazywania emocji i wreszcie w umiejętności przekazania nam pozytywnego przesłania, nie rezygnując przy tym z czystej rozrywki.
Musimy wybrać wydawać Wchodzić w naszym dziwnym małym świecie.
-Will Hunting: geniusz rebeliantów-
