Zmuszanie dzieci do jedzenia, karanie ich gniewem... W rzeczywistości oznacza to po prostu, że nie rozumiemy, co się z nimi dzieje. Wielu rodziców nie wie, co zrobić, gdy podejrzewają, że ich dziecko cierpi na zaburzenia odżywiania. Na początku wybierają zaprzeczenie, ponieważ wierzą, że to niemożliwe, aby coś takiego wydarzyło się naprawdę. Rola rodziców w zaburzeniach odżywiania dzieci jest bardzo skomplikowana.
To nie może przytrafić się mojemu synowi, nie może cierpieć na anoreksję ani bulimię. Taka postawa przynosi efekt przeciwny do zamierzonego, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, w rzeczywistości zaprzeczenie może opóźnić diagnozę i skomplikować operację . Ale nie powinniśmy też winić rodziców, strach jest powszechną emocją, która w taki czy inny sposób wpływa na każdego. Jeśli zwlekają z prośbą o pomoc do specjalisty, nie oznacza to, że nie chcą dla swoich dzieci wszystkiego, co najlepsze. Zobaczmy więc jakie to ważne i delikatne Rola rodziców w zaburzeniach odżywiania .
Dojrzewanie jest już etapem samym w sobie, który może okazać się bardzo trudny. Zmiany mogą generować się u młodych ludzi konflikty wewnętrznym, ale także ze środowiskiem zewnętrznym wywołując uczucie zamętu i oszołomienia typowe dla tego okresu życia. Krzyki, kłótnie, niezrozumienie, zwroty będące młodzieńczym nonsensem, przedłużająca się niestabilność w czasie, dodane do wszechobecnej presji społecznej, opóźniają rozpoznanie zaburzeń odżywiania.
Rola rodziców w zaburzeniach odżywiania jest bardzo trudna. Przede wszystkim muszą zaakceptować to, co się dzieje, a następnie znaleźć odpowiednie strategie, aby jak najlepiej pomóc swoim dzieciom.
Dynamika rodziny i rola rodziców w zaburzeniach odżywiania
Kilku badaczy analizowało wpływ dynamiki rodziny (a nie tylko roli rodziców) na zaburzenia odżywiania. Na przykład Salvador Minuchin opublikował tekst z kilkoma kolegami Rodziny psychosomatyczne: jadłowstręt psychiczny w kontekście próbując znaleźć wspólne wzorce w rodzinach, w których stwierdzono przynajmniej jeden przypadek anoreksji.
Z ich badań wyłoniła się pewna dominująca dynamika rodziny: modele pozabezpiecznego przywiązania, hiperwładza, sztywność, brak komunikacja i angażowanie dzieci w konflikty osobiste .
